Hoi, ik ben Suzanne. Da’s Frans voor ‘Lelie’. Een normale naam, zou je zeggen. Ware het niet, dat hier blijkbaar veel variaties op te vinden (en te verzinnen) zijn. Ik noem er vandaag een paar, omdat het allemaal best wel diep zit.
Suzanne
Suzanne, ja, zo heet ik dus. Es-Uu-Zet-Aa-En-En-Ee. De enige echte en correcte schrijfwijze in mijn geval.
Suus
De liefkozende afkorting van mijn naam, met ‘Suus’ kan ik daarom ook he-le-maal leven. Mensen uit mijn inner circle noemen mij eigenlijk altijd ‘Suus’. Mijn broer wilde me vroeger nog wel eens ‘Suzanne’ noemen, maar dat was alleen als ik weer iets vreselijks had gedaan, zoals hem negeren.
Suz
Zo kort ik zelf mijn naam af, als ik bijvoorbeeld iets in de gezamenlijke agenda op mijn werk zet. Met ‘Suus’ ben ik net iets te informeel naar mezelf en ‘Suzanne’ is zo lang. Dus ‘Suz’ dan maar.
Susanne
De standaard manier waarop mensen mijn naam schrijven, als ze niet weten hoe je het schrijft. In een mailtje dat volgt na een telefoongesprek bijvoorbeeld. Maar het komt ook gerust voor dat mensen ‘Susanne’ schrijven als ze op een e-mail van mij antwoorden. Tja, dan lees je dus gewoon niet, want je kan dan toch zien hoe je mijn naam schrijft?
Suzan/Susan
Ook een leuke: de fonetische schrijfwijze. Ik heet dan wel Suzanne, maar als mensen mij moeten hebben, roepen ze vaak ‘Suzan’. Prima, ik luister wel. Maar mijn naam ook zo schrijven: doe maar niet.
Lisanne
De telefoonklassieker: van die verkoopmensen die van hun onlangs genoten gladde telefoontraining je naam achter elke zin moeten noemen. Hoe ontzettend idioot is het dan, wanneer ze denken dat ik ‘Lisanne’ heet. “Goedemorgen Lisanne, goed dat je het zegt Lisanne, bedankt voor je tijd Lisanne, tot een volgende keer Lisanne”. Joe.
Gelukkig valt het verder allemaal wel mee, hoor. Maar dit moest ik gewoon even kwijt.