Goedemorgen allemaal! Leuk dat je weer meeleest. No worries hoor, dit wordt geen zwaar artikel over emotionele littekens of vervelende dingen van vroeger (want die zijn er eigenlijk niet). Nee, dit gaat over echte littekens: wondjes die in het verleden zijn veroorzaakt en niet mooi zijn dichtgegaan. Ik heb er een paar en ik vertel je er vandaag over!
Littekens
Littekens zijn eigenlijk maar een apart iets. Het is een stukje huid, maar dan toch anders. Wit, dikker. Het verkleurt ook niet mee als je gaat zonnen. Heel apart. Wat ik ook apart vind, is dat niet alle wondjes opdrogen als litteken. Sommige wondjes helen gewoon goed, en daar zie je uiteindelijk niks meer van. En van andere wondjes blijft een litteken achter.
Gat in mijn hand
Op mijn handen heb ik een paar littekens. Op de bovenkant van mijn linkerhand heb ik – als je heel goed kijkt – een klein rond littekentje zitten. Ik zat in groep twee van de basisschool en ik viel op het schoolplein. Ik begrijp nog steeds niet hoe ik mijn hand zó heb kunnen buigen dat ik aan de bovenkant een wondje kreeg, maar het zal wel. Het wondje is nooit helemaal mooi geworden, maar gelukkig zie je bijna niets van het litteken. Wel leuk dat ik mezelf nog zo zie lopen op het schoolplein.
Blauwe knieën
Soms, als ik het koud heb ik als ik gedoucht heb, dan krijg ik roodblauwe vlekjes op mijn knieën. Daaraan kan ik precies zien waar ik allemaal gevallen ben als kind. Ik heb dus littekens op mijn knieën, maar die zijn alleen zichtbaar als ik het koud heb. Scheelt weer! Ik ben zó vaak op mijn knieën gevallen, dat ik niet meer weet welke vlek bij welke val hoort, maar het zijn er genoeg. Mijn moeder stond vroeger altijd al klaar met een spray om de wonden te ontsmetten, zo vaak viel ik. Hihi.
Frits
Op mijn beide handen heb ik ook diverse littekens van krasjes van katten. Sommige zijn van Frits, de eerste kat van mijn ouders. Frits was er al voor ik geboren werd, en ik ben dus met hem opgegroeid. En hoewel hij heel erg lief was en alles goed vond, ben ik blijkbaar toch een paar keer te ver gegaan hihi. De momenten dat Frits mij krabde kan ik mij natuurlijk niet meer herinneren, maar ik vind het nog altijd grappig om die krasjes van hem op mijn vingers te zien.
Fleur
Poes Fleur, de derde kat van mijn ouders, heeft een versiersel op mijn bovenbeen gezet. Het zijn twee hele kleine puntjes, dus een ander ziet ze niet, maar ik wel. Ik weet nog precies hoe het gebeurde: ik zat op een stoel bij de eettafel bij mijn ouders. De eettafel staat bij het raam en Fleur zat op de vensterbank. Fleur besloot dat ze op mijn schoot wilde springen, maar net op dat moment besloot ik om anders te gaan zitten. Gevolg: Fleur sprong half mis, en zette haar nagels in mijn been om zichzelf te redden. Ze gleed alsnog weg en ik zat met twee krassen in mijn been. Eigenlijk nog wel een geluk dat het er maar twee waren, aangezien Fleur meer nagels heeft.
Bert
Ik heb twee littekens die het beste zichtbaar zijn: eentje bij mijn sleutelbeen en eentje in mijn gezicht. Die op min sleutelbeen is veroorzaakt door kat Bert, de tweede kat van mijn ouders. Wij zouden thuis bij mijn ouders bezoek krijgen en ik stond met Bert in mijn armen bij de voordeur op de mensen te wachten. Bert had op een gegeven moment geen zin meer om te wachten, en zette zich tegen mij af om weg te springen. Met nagels. Jep: kras geboren. Het bloedde eigenlijk best wel, vandaar dat het waarschijnlijk ook zo’n dik litteken is geworden. Maar ik weet ook weer precies waarvan en het is wéér van een kat haha.
Mus en Mees
Het litteken in mijn gezicht is eigenlijk niet echt een litteken, maar een diepe kras. Deze kras is vers, hij zit er een maand of twee. Ik zat thuis (in Etten-Leur) op de bank en Mus en Mees vlogen over de rugleuning van de bank. Spelenderwijs. Eén van de twee viel van de rugleuning af, en zocht steun in mijn gezicht. Hoppa, krassen geboren! Het waren drie krassen, waarvan eentje bijna in mijn oog. Gelukkig zijn twee krassen helemaal weggegaan en de derde.. Tja die kan ik een beetje camoufleren met make-up. Dus er is geen man overboord.
Het valt wel mee 😉
Als ik het nu uitschrijf, lijkt het alsof ik onder de littekens zit. Maar dat valt echt mee, het zijn maar kleintjes. Ik vind het leuk om ze te hebben (maar wel pijnlijk om ze te maken), het brengt mij terug naar vroeger als ik er naar kijk. Bedankt voor het lezen!