Ooo, afgelopen zaterdag waren mijn vriend en ik op bezoek bij vrienden van ons, om hun nieuwe huis te bewonderen en hun nieuwe gezinslid. Zij hebben namelijk sinds een paar weken een kitten in huis. En wat is het een schatje! Ik weet nog goed dat onze poezen Mus en Mees klein waren. Wat gaat het hard…
Het poesje van onze vrienden was een echte dondersteen en deed mij precies denken aan Mus en Mees toen zij nog zo klein waren. Bijvoorbeeld: aan de benen omhoog klimmen, door de kamer sjezen, in alles een spelletje zien, en ze heeft zo’n lief schattig lijfje met een lief dun staartje. Mus en Mees klommen ook steeds aan mijn vriend zijn benen omhoog als wij aan tafel zaten te eten. Thank God doen ze dat nu niet meer. Nee – nu springen ze gewoon direct op tafel. Stelletje gekkies zijn het ook.
Mus en Mees komen uit het asiel – het waren zwerfkatjes en samen met hun zusje zijn ze ergens langs de weg gevonden. Ze werden via het asiel direct opgevangen in een pleeggezin, waar ze op krachten konden komen, maar ook aan mensen konden wennen en aan de kattenbak. Ze waren na een tijdje dus erg sociaal en al zindelijk. Handig! Toen we Mus en Mees kregen waren ze ongeveer drie maandjes oud, en echt nog klein. Super lief.
Eigenlijk is het jammer dat beestjes zo snel groeien. Mus en Mees zijn inmiddels iets ouder dan een jaar en qua formaat helemaal uitgegroeid. Ze zijn gelukkig ook qua persoonlijkheid (naar ons toe) gegroeid, want ze reageren echt op alle gewoontes van mijn vriend en mij en ze weten precies wat iets betekent. Mijn vriend hoeft bijvoorbeeld ‘s avonds maar zijn sleutel in het slot van de voordeur te steken en Mus sjeest naar de voordeur om hem te begroeten. En Mees weet het precies als er chippies op tafel staan: die zijn namelijk ook voor hem. Denkt hij.
Ik vond het leuk om het kleine poesje bij onze vrienden te zien. Het was een schatje. We moeten met z’n allen lekker genieten van die baby beestjes. Voor je het weet zijn ze groot. Maar dat heeft absoluut ook zijn charme. Miauw. Tot morgen!