Ineens is het zover. Dichterbij de 30 dan bij de 20. Het overkwam mij eergisteren. Nu ik 26 ben, wordt er van alles van mij verwacht. Bijvoorbeeld dat ik heel snel moeder word. Eh, nou, nog even niet.
Bij iedere leeftijd hebben mensen verwachtingen van je. Op je 16e hoor je een scooter te gaan rijden, in je 18e levensjaar haal je je rijbewijs en vanaf je 21e ben je echt officieel volwassen en moet je serieus doen. En als je tegen de 30 loopt (oké, daar ben ik nog niet, maar wel ongeveer), moet je maar eens aan kinderen gaan denken.
Maar Sjoerd en ik hebben al kinderen. Al een tijdje, hoor. Ze hebben vier poten, een staart en veel haar. Oei, het zijn dan wel poezen, maar je hebt er ook wel veel werk van. Ik heb de laatste paar maanden nog nooit zo vaak ‘nee’, ‘niet doen’ of ‘houd op’ gezegd als voordat we Mus en Mees hadden. Maar gelukkig zijn ze ook heel lief en makkelijk. Ze waren bijvoorbeeld al zindelijk toen we ze kregen en ze kunnen zelf eten en ook zelf lopen. Wat dat betreft komen we er makkelijk vanaf met dit soort kinderen.
Gelukkig maken mijn (schoon)ouders en directe familie zich nergens druk om, het komt vanzelf wel een keer. En de rest van de mensen: die wacht maar even. Ik ben nog te blij met ons zorgeloze leventje, we kunnen gaan en staan waar we willen. Bovendien kunnen we de rest van ons leven nog vadertje en moedertje spelen. Tot morgen!